Τότε ήταν η Αρχή

Τότε ήταν η Αρχή

-Σ’ αγαπώ!

-Σ’ αγαπώ!

Το φωνάξαμε κι οι δυό.

Και τότε ήταν που τ’ άκουσε όλη η πλάση,

Το σύμπαν ολόκληρο.

Οι πλανήτες σταμάτησαν τις τροχιές τους,

Τα άστρα έχασαν το φως τους,

Η ύλη συμπυκνώθηκε.

Όλα έγιναν Ένα.

Ούτε πλάτος, ούτε μήκος, ούτε ύψος.

Ατελεύτητος ο χώρος.

Ατελεύτητος ο χρόνος.

Και τότε ήταν που νιώσαμε το Φως τ’ αληθινό,

Είδαμε ξεκάθαρα τα χρώματα του Απείρου.

Γευθήκαμε τις θείες μελωδίες.

Όλα Ένα, διαπερνούσαν τις σάρκες μας

Που πάλλονταν από την αναμονή ενός σεισμού.

Μας παρέσυρε το ρεύμα του Θανάτου.

Κι αφεθήκαμε σ’ αυτό.

Μας οδηγούσε στη Συνάντηση

Με δύναμη τιτανική και ακατάβλητη

Εκτελώντας το τελευταίο του χρέος.

Μας διέλυσε η δύναμή του,

Έσπασε τα περιβλήματά μας,

Τους δερμάτινους χιτώνες μας.

Ξεχύθηκε η ενέργεια

Κι επήλθε η Μετάλλαξη.

Ο Θάνατος έγινε Ζωή,

Αφάνταστης, ατέλειωτης ομορφιάς,

Και μας πλυμμήρισε.

Κι εκεί, μέσα στο θάμπος, τους ήχους και τα χρώματα

Ξεπεράσαμε τα όριά μας

Αγκαλιάστηκαν οι μορφές μας

Βυθιστήκαμε ο ένας στον άλλο

Σου έδωσα ό,τι είμαι, μου έδωσες ό,τι είσαι

Κι αναλυθήκαμε σε όλα

Που έγιναν Ένα

Κι είμασταν έτσι, άχρονοι, άυλοι, άναρχοι, ατέλειωτοι

Κι είμασταν Ζωή

Κι είμασταν Ένα.