Πώς εντοπίζεις τον ψεύτη (1)

 

Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι τη μάνα μου να γεμίζει τη φοντανιέρα που είχαμε στο σαλόνι με σοκολατάκια, τα οποία μου απαγόρευε να αγγίξω γιατί ήταν μόνο για τους καλεσμένους μας. Πολλές φορές περνούσα από δίπλα, άπλωνα το χέρι αλλά το τραβούσα πίσω γιατί θυμόμουν την απαγόρευση.  Όταν μου δινόταν η ευκαιρία, κοίταζα δεξιά κι αριστερά, περπατούσα στα δάχτυλα των ποδιών σαν τον ροζ πάνθηρα, πλησίαζα τη φοντανιέρα, έπαιρνα ταχύτατα ένα ή δύο για να μην γίνει αντιληπτή η απώλεια και εξαφανιζόμουν. Όμως, μια μέρα δεν μπόρεσα να αντισταθώ, σήκωσα το γυάλινο καπάκι και απόλαυσα σχεδόν όλες τις λατρεμένες λιχουδιές που υπήρχαν εκεί. Όταν η μητέρα με φώναξε μπροστά της για να απολογηθώ  και με ρωτούσε αν έφαγα τα σοκολατάκια, απαντούσα επανειλημμένα «όχι», με απόλυτη βεβαιότητα…παρόλο που η σοκολάτα ήταν ακόμη κολλημένη στα δόντια μου.

Αυτό ήταν ένα ψέμα που μου διασφάλιζε την αποφυγή της τιμωρίας ή μιας ανεπιθύμητης διένεξης με τη μητέρα. Με βάση τις νοητικές λειτουργίες της ηλικίας μου, πίστευα ότι μπορούσα να την ξεγελάσω, παρόλο που ήμουν το μόνο παιδί της που περιφερόταν στο σαλόνι εκείνη την ώρα. Δεν θυμάμαι πώς τελείωσε αυτό το επεισόδιο αλλά ακόμη και τώρα, όποτε το φέρνει η κουβέντα, της λέω ότι στην ουσία δεν είπα ψέματα, απλά έφαγα κάποια φουντούκια που είχαν λίγη σοκολάτα απέξω!

Οι άνθρωποι δύσκολα παραδέχονται τα ψέματά τους. Άλλωστε, συνήθως τα λέμε με σκοπό να προστατεύσουμε τον εαυτό ή τη φήμη μας. Τα λέμε για να διασφαλίσουμε τη σύνδεση με τους άλλους, να  ικανοποιήσουμε την  επιθυμία να ανήκουμε κάπου ή να διατηρήσουμε την τρέχουσα κατάσταση.  Όλοι λέμε ψέματα…στους γονείς, στους φίλους, στην εφορία, στην αστυνομία ή στο έτερον ήμισυ. Για παράδειγμα, αν ένας άντρας πει στη σύζυγο ότι άργησε να επιστρέψει επειδή παρηγορούσε τον φίλο του που έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, είναι πιο πιθανό να γλιτώσει έναν δυσάρεστο καβγά, παρά να πει ότι ξεσάλωσε με τον φίλο του σε ένα μπαράκι γιατί δεν είχε όρεξη να μαζευτεί στο σπίτι από νωρίς.

Άλλες φορές είναι πιο εύκολο και πιο χρήσιμο να λέμε ένα ψέμα παρά την αλήθεια. Έτσι, η γυναίκα που θα πει ότι ο άντρας της πέθανε από καρκίνο μετά από ανυπόφορους πόνους, θα προκαλέσει συναισθήματα συμπάθειας και συμπόνιας. Αντίθετα, αν πει ότι ο άντρας της αυτοκτόνησε, θα την κοιτάξουμε με καχυποψία και επιφύλαξη γιατί ενδόμυχα θα θεωρούμε ότι ίσως αυτή είναι υπεύθυνη που ο άμοιρος δεν την άντεξε και οδηγήθηκε σ’ αυτή την πράξη.

Υπάρχουν και τα ψέματα που λέμε από αγάπη ή γιατί θέλουμε να προστατεύσουμε κάποιον άλλον. Για παράδειγμα ο μεγαλύτερος αδερφός παίρνει την ευθύνη μιας πράξης για να μη μαλώσει ο σκληρός μπαμπάς τον μικρότερο αδερφό. Επίσης, μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Αυτό μας το μαθαίνουν από μικρή ηλικία, μας παροτρύνουν να έχουμε κλειστό το στόμα μας, να χαμογελάμε ευγενικά και να μην λέμε την πρώτη σκέψη που μας έρχεται, διότι προσβάλουμε τους γονείς. Έτσι, δεν θα πούμε στον θείο που μασουλάει ενοχλητικά στην οικογενειακή μάζωξη ότι μας αηδιάζει ή στη γιαγιά ότι δεν μας άρεσε το γλυκό που μας προσέφερε και το φτύσαμε όταν δεν έβλεπε ή στον νονό ότι το δώρο του είναι φτηνιάρικο και δεν μας άρεσε.  

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ψέματα που λέγονται από απληστία, μίσος ή με σκοπό να καταστραφεί κάποιος. Τέτοιου είδους ψέματα είναι συνηθισμένα ανάμεσα σε πρώην ζευγάρια που έχουν αντιδικία, σε χωρισμένους γονείς που διεκδικούν την επιμέλεια των παιδιών, σε εταιρείες που ανταγωνίζονται μεταξύ τους ή σε χώρες που έχουν διαφορές σε γεωπολιτικά θέματα.

Θα πρέπει να εξαιρέσουμε από τους ψεύτες τα άτομα που έχουν κάποια ψυχική διαταραχή ή δυσλειτουργία του εγκεφάλου και μπερδεύουν τη φαντασία με την πραγματικότητα. Επίσης, υπάρχουν άτομα των οποίων η μνήμη μπορεί να διαστρεβλωθεί όταν βιώνουν υψηλό στρες ή πολύ έντονες συναισθηματικές καταστάσεις. Τότε ο εγκέφαλος  δημιουργεί «σκιώδεις μνήμες» που απέχουν παρασάγγας από τις πραγματικές εικόνες, όταν τις ανακαλεί.  Είναι γνωστό πως μάρτυρες στο ίδιο έγκλημα ενδέχεται να είναι αναξιόπιστες πηγές πληροφοριών λόγω του άγχους, της αντίληψής τους, των πεποιθήσεών τους  ή επειδή επηρεάστηκαν από άλλες μαρτυρίες και το αποτέλεσμα είναι να αφηγούνται διαφορετικές λεπτομέρειες που διαψεύδουν ο ένας τον άλλον. 

Συνήθως τα ψέματα έχουν μια συγκεκριμένη πορεία: 1) Παράλειψη μέρους της αλήθειας. Λέει κάποιος: «Πάντα ήθελα να έχω τη δική μου εταιρεία» αλλά αποκρύπτει ότι απολύθηκε από την  προηγούμενη δουλειά του και αναγκάστηκε να κάνει κάτι δικό του. 2) Κατασκευή του ψέματος: «στην προηγούμενη δουλειά μου δεν αμειβόμουν όσο άξιζα,  ήθελα περισσότερες εμπειρίες, οι πελάτες ήταν αφοσιωμένοι σε μένα και με παρότρυναν κι εκείνοι να κάνω κάτι δικό μου. Έτσι έφτιαξα τη δική μου εταιρεία».  3) Εξωραϊσμός του ψέματος: «Εγώ έκανα τις περισσότερες πωλήσεις στην εταιρεία που δούλευα, οπότε τώρα μπορώ να πετύχω μεγαλύτερους στόχους, έχω πολλές γνωριμίες με σημαντικούς ανθρώπους και είμαι από τους πιο διακεκριμένους στον τομέα μου». Ωστόσο, το τηλέφωνο δεν χτυπάει στο γραφείο κι εκείνος χτυπάει μύγες!

Κάποιοι ψεύτες είναι πολύ επιδέξιοι, θυμίζουν τον μάγο που παρουσιάζει ένα κουνέλι μέσα από ένα καπέλο. Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά που νομίζουν ότι βλέπουν τον Χάρι Πότερ ζωντανά, οι υπόλοιποι που ξέρουν ότι πρόκειται για κόλπο, χειροκροτούν με θέρμη και έκσταση διότι κατάφερε να τους αποπλανήσει ο ταχυδακτυλουργός. Τον λέμε έτσι γιατί επιτυγχάνει να αποσπά την προσοχή του θεατή στο άλλο χέρι, με το οποίο κάνει έντονες κινήσεις και όχι σε αυτό που με ταχύτητα βγάζει από κάπου το κουνέλι.  Με τον ίδιο τρόπο, οι ψεύτες χρησιμοποιούν κόλπα για να ανακατευθύνουν την εστίαση της προσοχής του θύματος σε άλλο γεγονός, το οποίο δεν σχετίζεται με το συγκεκριμένο ψέμα. Κάποιοι υιοθετούν την ίδια τακτική ενώ άλλοι χρησιμοποιούν όποια βολεύει καλύτερα στη συγκεκριμένη περίσταση. Για παράδειγμα, ο άντρας πιστεύει πως εντόπισε ένα ψέμα και ζητάει εξηγήσεις από τη γυναίκα. Εκείνη αποσπά την προσοχή του, τον αποπλανά  με τη σαγήνη και ανακατευθύνει την εστίαση του άντρα στη σεξουαλική ενέργεια ώστε να σταματήσει να σκέφτεται το συγκεκριμένο γεγονός. Άλλη τακτική είναι  να προκαλέσει αναταραχή, θυμό και ανυπόφορη γκρίνια, σε τέτοιο βαθμό που θα πάψει να αμφισβητεί τα λεγόμενά της για να ηρεμήσει το κεφάλι του.

Όσοι χειρίζονται έξυπνα τη γλώσσα έχουν φοβερό πλεονέκτημα στα ψέματα. Παραπέμπουν στους σοφιστές ή στην Πυθία και τους χρησμούς της. Καθετί που λένε μπορεί να εξηγηθεί με διάφορους τρόπους, έτσι ώστε ακόμη κι αν ανακαλύψει κάποιος τα ψέματά τους να έχουν το πάνω χέρι. Θα πουν: «εγώ σου το είπα, εσύ δεν το κατάλαβες!»……

Επειδή το συγκεκριμένο θέμα είναι ανεξάντλητο, η συνέχεια θα ακολουθήσει στο επόμενο άρθρο «Πώς εντοπίζεις τον ψεύτη (2)».

Αποδοχή δυαδικότητας

 

Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τους ανθρώπους, θα δει ότι κάποιοι είναι η απόρριψη προσωποποιημένη που έχει πόδια και βαδίζει, άλλοι είναι η θλίψη που σέρνεται σαν καταχνιά, άλλοι το παράπονο που σαν βάτραχος κοάζει ενοχλητικά και άλλοι σαν υπερκινητικό σκυλί που δεν επικεντρώνεται πουθενά. Οι περισσότεροι έχουν μια ιστορία να διηγηθούν για κάτι που τους πληγώνει, για κάτι που τους ενοχλεί στη δουλειά, στις σχέσεις τους, στο κράτος, στην ανθρωπότητα ολόκληρη ή για κάτι που ζωντανεύουν με τον νου τους συνεχώς στο παρόν, παρόλο που μπορεί να συνέβη πολλά χρόνια πριν.  

Αναρωτιούνται διαρκώς «γιατί συνέβη αυτό σε μένα» και δεσμεύονται τόσο πολύ σ’ αυτό το επαναλαμβανόμενο «γιατί», που αδυνατούν να απολαύσουν την ομορφιά της ζωής. Μεμψιμοιρούν για όσα έζησαν στην παιδική ηλικία τους και δεν αγκαλιάζουν, δεν υποστηρίζουν το παιδί αυτό που ακόμη κουβαλούν μέσα τους και το αφήνουν να κλαίει γοερά. Δεν αντιλαμβάνονται πως τα δυσάρεστα συναισθήματα είναι ένα εργαλείο, όπως τα φανάρια και οι πινακίδες των δρόμων,  που υποδεικνύουν στον οδηγό να ελαττώσει ταχύτητα, να σταματήσει, να στρίψει, να είναι προσεκτικός ή να συνεχίσει την πορεία του για να φτάσει ασφαλής στον προορισμό του.

Ο εσωτερικός πόνος και ο φόβος για το άγνωστο ξεκινάνε από τη στιγμή που γεννιόμαστε και ερχόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν και δεν θυμόμαστε την εμπειρία της γέννησης, βλέπουμε ότι όλα τα μωρά κλαίνε και φαίνονται να υποφέρουν. Πρόκειται για ραγδαία αλλαγή, οι αισθήσεις εκπέμπουν σήμα συναγερμού διότι από μια μονάδα που ήμασταν με τη μητέρα όσο βρισκόμασταν στη θαλπωρή της μήτρας της, ξαφνικά βιώνουμε την εγκατάλειψη και τον διαχωρισμό σε δύο διαφορετικά σώματα. Καθώς μεγαλώνουμε αντιλαμβανόμαστε τον διαχωρισμό σε όλα γύρω μας, υπάρχει η μέρα και η νύχτα, η γη και ο ουρανός, το αρσενικό και το θηλυκό, το ηθικό και το ανήθικο, εγώ και οι άλλοι.

Βιώνουμε συνεχώς αντίθετες καταστάσεις, άλλες φορές θεωρούμε τη ζωή γλυκιά κι άλλες φορές πικρή, εκστασιαζόμαστε όταν είμαστε ερωτευμένοι και νιώθουμε οδύνη με τον χωρισμό, αισθανόμαστε ευφορία όταν γεννιούνται τα παιδιά μας και ανείπωτη θλίψη όταν πεθαίνουν οι γονείς μας. Αυτές οι δύο αρχές που διέπουν το σύμπαν, που συνήθως αποκαλούμε ως καλό και κακό, συνιστούν την έννοια της δυαδικότητας.

Στην κινέζικη φιλοσοφία είναι το γνωστό Γιν-Γιανκγ, το οποίο περιγράφει την αλληλοεξάρτηση, την αλληλοσύνδεση και την αλληλοσυμπλήρωση φαινομενικά αντίθετων ενεργειών. Είναι ένα δυναμικό και όχι στατικό σύστημα, με τα επιμέρους κομμάτια να ρέουν το ένα μέσα στο άλλο, να σχηματίζουν έναν κύκλο, δηλαδή την ολότητα, το τέλειο, το Ένα. Σύμφωνα με το Τάο, δεν μπορεί να υπάρχει το καλό χωρίς το κακό, όπως δεν υπάρχει το φως χωρίς το σκότος. Κάτι ανάλογο υποστηρίζει η σύγχρονη κβαντομηχανική, η οποία μας λέει πως όλα είναι ένα, όλα είναι μια μορφή ενέργειας, η οποία εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους στην αντιληπτική ικανότητά μας. Συνεπώς, δεν μπορεί να υφίσταται στην πραγματικότητα ο διαχωρισμός ανάμεσα σε έναν υπέρτατο θεό και έναν χαμερπή διάβολο που δημιουργεί συνεχώς προβλήματα στον ύψιστο αλλά και στους ανθρώπους. Αν ίσχυε αυτό, τότε θα ήταν ένας πολύ μικρός, αδύναμος θεός που αποστατούν και του επιτίθενται τα δημιουργήματά του, δεν θα ήταν παντογνώστης και πανίσχυρος όπως τον αποκαλούν οι θρησκείες!

Άρα, μέσα από τον μύθο του σατανά πρέπει να δούμε την αλήθεια που αναδύεται: Η δυαδικότητα κυριαρχεί στο σύμπαν, στην καθημερινότητα και στον εσώτερο κόσμο μας. Με κάθε σκέψη και κάθε δράση μας, εκδηλώνουμε αναπόφευκτα καλό και κακό. Άλλες φορές επιβάλλεται η διάνοια και άλλες φορές ξυπνά το ζώο μέσα μας. Αυτή η σκοτεινή πτυχή του εαυτού μάς τρομάζει, προσποιούμαστε ότι δεν τη βλέπουμε, την καταχωνιάζουμε βαθύτερα ή προσπαθούμε να την αποτινάξουμε με μετάνοιες και προσευχές ζητώντας έλεος από έναν θεό που αδιαφορεί, γιατί είναι πολύ απασχολημένος με τον πόλεμο που του έχει κηρύξει ο σατανάς.

Η σκοτεινή πλευρά μας είναι τρομακτική διότι νιώθουμε υπόδουλοι σ’ αυτήν, διότι γίνεται αντιληπτή σαν μια απόκοσμη ενέργεια που μας επιβάλλεται και νιώθουμε ανήμποροι να αντιδράσουμε. Όμως πρόκειται για μια δύναμη που αναπηδά από το υποσυνείδητο και τη βιολογική δομή μας. Δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε φόβο, ενοχές ή ρυπαρότητα. Ειδάλλως θα επέλθει καταστροφική έκρηξη, όπως συμβαίνει με ένα μανιασμένο ηφαίστειο που κατακαίει τα πάντα γύρω του. Είναι κάτι που γνώριζαν όλοι οι αρχαίοι λαοί και είχαν μυστήρια και τελετουργίες ώστε αυτός που μυείται να εισέρχεται σταδιακά σ’ αυτόν τον απόκρυφο κόσμο, που μπορεί να είναι επικίνδυνος για όποιον δεν είναι έτοιμος να μπει εκεί. Αυτό επισημαίνεται ξεκάθαρα στη μυθολογία, όταν η Σεμέλη απαίτησε να δει τον Δία με τη θεϊκή του μορφή. Εκείνος για να ικανοποιήσει την επιθυμία της εμφανίστηκε με κεραυνούς και εκτυφλωτικό φως, που σκότωσαν τη Σεμέλη.

Επομένως, πρέπει να ρίξουμε σιγά σιγά φως στο άδυτο του εαυτού μας, να αποκτήσουμε επίγνωση για κάθε μικρή και μεγάλη σκιά που περιφέρονται εκεί, να τις αποδεχτούμε, να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για τη δική μας ύπαρξη, τη δική μας εμπειρία σ’ αυτόν τον κόσμο. Κι όσο το αποδεχόμαστε αυτό, όλο και πιο βαθιά μπορούμε να εισερχόμαστε στο άδυτό μας, όλο και πιο αδιάφορες θα μας φαίνονται αυτές οι σκιές και όλο πιο λαμπερή θα γίνεται η φωτεινή πλευρά μας. Δεν είναι κάτι εύκολο, χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, στην ουσία είναι μια σπειροειδής πορεία που θα συνεχίζεται ως την τελευταία ανάσα μας, δηλαδή ως τότε που θα εγκαταλείψουμε τον δυαδικό κόσμο ως μονάδα πάλι, όπως ήμασταν όταν ήρθαμε.  

Σκοτεινές πτυχές έχουν και οι άλλοι γύρω μας. Όταν αλληλεπιδρούμε μαζί τους θα πρέπει να θυμόμαστε ότι αγωνίζονται κι εκείνοι να ρίξουν φως στις σκιές τους. Η πεποίθηση πως κάποιος μπορεί να απαλλαγεί από αυτές, μόνο απογοήτευση θα φέρει.  Η αποδοχή αποτελεί επιλογή ώστε να έχουμε ειρήνη στον νου. Όσο πολεμάμε με αυτό που δεν αποδεχόμαστε, τραυματιζόμαστε περισσότερο και χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Η αποδοχή είναι μια δεξιότητα, δεν σημαίνει ηττοπάθεια, αδυναμία, μοιρολατρία ή μετριότητα. Δεν σημαίνει ότι αυτό που αποδεχόμαστε μας καθηλώνει αλλά ότι μας υποκινεί σε ένα διαφορετικό, πιο αποτελεσματικό είδος δράσης για να έχουμε ευζωία.

Εν κατακλείδι, η ζωή είναι απρόβλεπτη, όλα αλλάζουν, άνθρωποι εμφανίζονται και χάνονται, πράγματα δημιουργούνται και καταστρέφονται, γεγονότα έρχονται που ποτέ δεν πιστεύαμε πως θα ζήσουμε αλλά η αέναη αρχή της δυαδικότητας μας βεβαιώνει πως σε κάθε «κακό» ενυπάρχει πάντα κάτι «καλό». Αυτό λένε και οι στίχοι ενός γνωστού τραγουδιού: «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει, να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά…».

Η συνταγή της επιτυχίας στο φλερτ

 

Χειμωνιάζει…αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα σβήσει ο ερωτικός σπινθήρας,  το φλερτ ή το καρδιοχτύπι. Αντίθετα, περισσότερο από κάθε εποχή του χρόνου χρειαζόμαστε έναν υποστηρικτικό σύντροφο για να είναι πιο φιλικές οι σκοτεινές και κρύες νύχτες που έρχονται.

Όποιος είναι μόνος, θα επιλύσει το θέμα αυτό με το φλερτ. Δεν είναι κάτι δύσκολο! Η συνταγή της επιτυχίας στο φλερτ είναι η αποφασιστικότητα. Αν βλέπεις κάποιον/α στο γυμναστήριο ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και διστάζεις να του/της μιλήσεις, το πιθανότερο είναι ότι θα προλάβει να το κάνει αυτό κάποιος/α άλλος/η.

Το φλερτ δεν είναι παιχνίδι μόνο των αντρών, και οι γυναίκες έχουν μπει πολύ δυναμικά στο πεδίο αυτό. Βέβαια για τη γυναίκα η μεγάλη επιτυχία θα είναι να κάνει τον άντρα να πιστεύει ότι αυτός έκανε το πρώτο βήμα. Δε χρειάζεται να κάνει τρομερές κινήσεις, αρκεί κάποιο βλέμμα της, μια φωτογραφία της ή κάποιο μήνυμά της με νόημα για να ανάψει το πράσινο φως στον άντρα. Γνωρίζουμε όλοι πως ένα βλέμμα πολλές φορές ξεκουφαίνει, κραυγάζει τον πόθο. 

Πού θα φλερτάρεις; Παντού! Στο γυμναστήριο, στο δρόμο, στο μπαράκι, στην πισίνα, στη θάλασσα, στο φανάρι όταν είσαι στο αυτοκίνητο, ακόμη και στο σούπερ μάρκετ. Σίγουρα ο καλύτερος χώρος είναι οι μεγάλες φιλικές συναντήσεις και τα πάρτι. Γι' αυτό μη χάνεις ευκαιρία, πήγαινε όπου σε καλούν. Και πείσε τους φίλους σου να οργανώνουν πιο συχνά πάρτι. Εκεί, ακόμη και η πιο κοινή ατάκα του τύπου "Νομίζω ότι γνωριζόμαστε από κάπου" ακούγεται κατάλληλη. Φυσικά, πρέπει να βιαστείς λίγο γιατί με τον κορονοϊό δεν ξέρουμε τι θα γίνει το επόμενο διάστημα!

Για να κάνεις καλό φλερτ χρειάζεται εξάσκηση. Γι' αυτό ξεκίνα από σήμερα. Μερικές χυλόπιτες είναι αναμενόμενες αλλά μην το βάζεις κάτω.

 

Tip! Το πιο σημαντικό από όλα για να είναι επιτυχημένο το φλερτ, είναι να θεωρείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σέξι, ελκυστικό και γοητευτικό, γιατί έτσι θα σε βλέπουν και οι άλλοι. Όταν λοιπόν πιστέψεις ότι αξίζει τον κόπο να σε κοιτάξουν, τότε θα σε κοιτάξουν.

 

More Tips!   Αποφεύγουμε ατάκες του τύπου:

-Με κάνεις να λιώνω σα γρανίτα το καλοκαιράκι! 

-Ελπίζω να έχεις δίπλωμα οδήγησης γιατί με οδηγείς στην τρέλα.

-Ξέρεις τεχνητή αναπνοή; Μου έχεις κόψει την ανάσα.

 

Extra Tips! Και οπωσδήποτε αυτές:

-Είσαι τόσο καυτή που όταν με κοιτάς μαυρίζω.

-Τι θα πιεις; Κρασί, βότκα, εμένα;

-Έχει πολλή ζέστη εδώ μέσα ή εσύ ζεσταίνεις την ατμόσφαιρα;

-Είσαι από τη Χιροσίμα; Γιατί είσαι βόμβα!